Сотні вёрстаў прайшоў,
а на месцы стаю,
падлічаю і крокі, і вёрсты...
Клічу з даляў чубатую долю сваю –
далі шлюць плач радзімы і лёскат.
О, навошта!..
Нялюбы мне голас такі:
сам я маю ці мала такога...
Няма долі –
прышлеце мне песьняў ракіт
і зямлі пах у сьцены вастрогу!
Мілы сэрцу майму балацяны павеў,
шум палёў,
песьні ветру,
туманы –
ўсё,
чым цешыўся, жыў
і цяпер чым жыве
край мой родны, ў няволю забраны.
Песьняў, долі – няма.
Гора бачу, бяду,
нібы жыў у няволі і рос так.
Сьцеражэ цішыня.
І я далей вяду
тыя самыя крокі і вёрсты.
|
|
